آتش: قتلهای ناموسی

اینکه زنان در نواحی مختلف در ایران و افغانستان برای خودکشی شیوه خود سوزی را انتخاب می کنند ممکن است سوال بر انگیز باشد که چرا؟ خوب حالا اگر زنی جانش به لب رسید و تصمیم به خودکشی گرفت چرا باید خود را با زجر به آتش بکشند. موضوع چیز دیگری است. بسیاری از این خودسوزی ها در واقع خود کشی نیست بلکه زن سوزی، خواهر سوزی، دختر سوزی و همسر سوزی است. بعضی مردان غیور وقتی رگ گردنشان ورم می کند و خون جلوی چشمانشان را می گیرد که وامصیبتا ناموسمان بر فنا شد ترجیح می دهند ناموسهایشان ! را به آتش بکشند و لکه ننگ را پاک کنند. در ضمن با این روش خیلی راحت ادعا می کنند که بله ایشان خود کشی از نوع خود سوزی کرده. معمولا در استانهای دور از مرکز مثل لرستان، سیستان بلوچستان و، کردستان حتی افغانستان آمار خودسوزی زنان بسیار بالاست که در واقع قتل از نوع سوزاندن است. یادم می آید برنامه ای مستند که در کانال فونیکس آلمان پخش می شد، بیمارستانی را در افغانستان نشان می داد که پر از زنان نیم سوخته و یا سوخته در حال مرگ بود که همه خانواده ها مدعی خودکشی بودند در حالی که در واقع مردان یا شوهران، عامل این جنایات بودند با دلایلی متفاوت . قوانین ایران هم که به گونه ای است که مرد صاحب و مالک زن است و در صورت اثبات قتل هم امکان مجازات بسیار سخت است چرا که پدر و یا شوهر صاحب خون زن است. به ندرت پیش می آید که پدر قاتلی به سزای عملش برسد. آخرین قتل ناموسی از این نوع که در تهران بود از این قرار است

سمیه بعد از طلاق از همسرش به خانه پدر بر می گردد. سمیه سی سال دارد و دو فرزندش را همسر سابقش گرفته است . پدر فکر می کند که سمیه روابطی احتمالی با مردی دارد، چرا که چند شماره تلفن را در موبایل او می بیند. او فقط به دخترش مشکوک است! به مادرش می گوید که باید او را با طناب در خانه ببندیم که نتواند از خانه خارج شود. اما او فرار می کند. او را با زور و کتک به خانه بر می گردانند و برادر کتکش می زند. پدر گالون نفتی را که برای کشتن مورچه ها از آن استفاده می کرده آرام آرام بر سر سمیه می ریزد و بعد هم شعله آتش را به جانش. سمیه هیچ اعتراضی نمی کند!

برادر مقتوله مدعی است که در حین ضرب و شتم پی در پی خواهرش سمیه می گفته که این کتک ها در برابر کتکهای همسر سابقش هیچ است.

پدر پشیمان است !

اما آیا پشیمانی سمیه را که زنده زنده در آتش سوخت به دنیا بر می گرداند. چه کسی مسوول رنجهای این مادر، این زن، این دختر و این خواهر است. آیا باید منتظر باشیم که آیا قاضی آنقدر منصف هست که قضاوت عادلانه ای داشته باشد؟با این امید که در مرکز فجایعی اینچنینی بیشتر شانس رسانه ای شدن و اعتراض را دارد و خون صدها سمیه دیگر که در شهر ها و روستاهای کوچک زنده زنده در آتش سوختند و قربانی جهل جامعه مردسالار شدند چه می شود؟