وای من! لیلا را هم کشتند

وب گردی شبانه من، گاهی به نمناکی چشمهایم پیش از آنکه پلک هایم یکدیگر درآغوش بگیرند ختم می شود. نمی دانستم و هنوز هم نمی دانم در آن سالهای نه خیلی دور چه گذشته، از این و آن می پرسم و کم کم هرچه به گذشته نزدیک تر می شود به سن و سالم اضافه می شود. گاهی احساس می کنم بزودی پیر می شوم،و یا شده ام؟ مگر همه پیرها، خاطرات زنده و متحرک نیستند؟

این مطلب، که در وبلاگ «ایرانی…« آن را پیدا کردم و خواندم، شاید سالها پیرم کرد. با چشم نمناک به خواب رفتم و در اشک خود غرق شدم.

http://koorerah-g-l.blogfa.com/

چند وقت قبل خاطره ای از عموی خودم شنیدم گفتم شاید بد نباشه اونو تو سایت قرار بدم .همه چیزه این خاطره واقعیه به جز اسامی. چون اصلا عموم اسمهای اصلی رو به من نگفت (فقط اسم لیلا واقعیه).عموی من الان سرهنگ سپاه پاسداران جمهوری اسلامیه و همسرش فوت شده، زمان جنگ ایران و عراق در زندان عادل شیراز خدمت میکرد. فکر میکنم اگه این خاطره رو از زبان خود عموم بنویسم بهتره…

فردا روزی بود که قرار بود من به همراه چندتا از بچه ها به جبهه اعزام بشیم. با اینکه خیلی دوست داشتم جنگ رو از نزدیک احساس کنم اما خیلی نگران بودم. شاید به خاطر این بود که از مرگ میترسیدم. اتفاقا از بین زندانی ها چندتا خانم بودن که قرار بود فردا صبح اعدام بشن. جرم اکثرشون سیاسی بود و بعضی هاشون هم مجرد بودن (همینطور که میدونین اعدام خانم های مجرد طبق قوانین جمهوری اسلامی ایران ممنوعه) شب بعد از شام و خوندن دست جمعی دعای کمیل، رئیس زندان همه بچه ها رو صدا کرد و گفت: برای برادرانی که فردا به سلامتی عازم جبهه هستند خبر خوبی دارم. امشب شبی هست که میتونن از بین زنان مجردی که قراره فردا اعدام بشن اونی رو که مایل هستن انتخاب کنن و حاج آقا رضایی هم تشریف آوردن تا هر زنی رو که خواستن امشب موقتا به عقد برادرا دربیارن و در واقع امشب زحمت خطبه عقد با حاج آقاست… حالا برای سلامتی امام و اسلام صلوات جمیع خطب کن و…برای یک لحظه هراس عجیبی تمام تنم رو فرا گرفت. اصلا فکر نمیکردم شبی که قرار بود شب اعزامم به جبهه باشه شب عروسی هم باشه. به سمت سالنی رفتیم که دختران زندانی اونجا به صف ایستاده بودند. جالب اینکه بعضی بچه ها که همراه من بودند مجرد نبودند اما حاضر بودند که این کار رو انجام بدند. اما برخی ها با اینکه مجرد هم بودند نیامده بودند. با دیدن دخترها یک لحظه می خواستم برگردم. اما سهیل که یکی از دوستام بود و سه چهار سالی سنش از من بیشتر بود گفت کجا میری مجید. وبا خنده ادامه داد نکنه میخوای ناکام از دنیا بری؟!از این شوخیش اصلا خوشم نیومد اما هرچی بود وسوسه شدم که بمونم. در نهایت هر کدوم از بچه ها دختری رو انتخاب کرد و حاج آقا رضایی که روحانی زندان بود یکی یکی دخترا رو به عقد چند ساعته بچه ها در می آورد. یادمه بعضی از دخترا راضی به این کار نبودن اما چاره ای نبود. محال بود رئیس زندان اجازه بده دختری باکره اعدام بشه. تقریبا برای هر کدوم از ما یک دختر میرسید. نوبت من شد. دختری که انتخاب کرده بودم چهره معصومی داشت. اسمش لیلا بود. حاج آقا رضایی صیغه عقد رو خوند و منو لیلا حالا زن و شوهر بودیم. از لیلا پرسیدم به چه جرمی به اعدام محکوم شده؟ گفت یک روز به همراه دوستش در یکی از جلسات حزب توده شرکت کرده و از بخت بد همون شب مامورها ریختن تو خونه و همشون رو گرفتن. می گفت که برای اولین بار بوده که تو جلسات سیاسی شرکت میکرده و فکر نمیکرده که روزی همچین اتفاقی براش بیفته. ازم خواست که کاری براش بکنم. اما من فقط یک مامور بودم . چه کاری میتونستم بکنم. کاری براش از دستم ساخته نبود. با خودم فکر میکردم لازمه امثال لیلا قربانی بشن تا اسلام پایدار بمونه. بهترین و سخت ترین شب زندگیم همون شبی بود که تو زندان با لیلا بودم. اون شب به سرعت گذشت . صبح لیلا رو بوسیدم و ازش خداحافظی کردم. گفتم حلالم کن شاید شهید بشم. لیلا سرشو پایین انداخت و هیچی نگفت. چند دقیقه بعد از پنجره میدیدمش که اونو همراه بقیه زنها به سمت اعدام میبرن. لیلا اولین دختری بود که باهش بودم. بخاطر همینم برام خیلی سخت بود. اون روز عازم جبهه شدم. چند وقت بعد از بعضی بچه ها که تو زندان بودند شنیدم که وقتی پدر و مادر لیلا برای تحویل گرفتن جنازه اش اومده بودن 1300 تومن از طرف دولت بهشون میدادن و میگفتن دخترتون دیشب عروس شده اینهم مهریه اش…